زین طلب بنده به کوی تو رسید ** درد مریم را به خرما بن کشید

In this quest thy slave (at last) arrived at thy dwelling-place, (as) the pains (of childbirth) drew Mary to the palm-tree.

دیده‏ی تو چون دلم را دیده شد ** این دل نادیده غرق دیده شد

When thine eye became an eye for my heart, my blind heart went and became drowned in vision.

آینه‏ی کلی ترا دیدم ابد ** دیدم اندر چشم تو من نقش خود 100

I saw that thou art the Universal Mirror unto everlasting: I saw my own image in thine eye.

گفتم آخر خویش را من یافتم ** در دو چشمش راه روشن یافتم‏

I said, “At last I have found myself: in his eyes I have found the shining Way.”

گفت وهمم کان خیال تست هان ** ذات خود را از خیال خود بدان‏

My false instinct said, “Beware! That (image) is (only) thy phantom: distinguish thy essence from thy phantom”;

نقش من از چشم تو آواز داد ** که منم تو تو منی در اتحاد

(But) my image gave voice (spoke) from thine eye (and said), “I am thou and thou art I in (perfect) oneness;

کاندر این چشم منیر بی‏زوال ** از حقایق راه کی یابد خیال‏

For how should a phantom find the way into this illumined eye which never ceases from (contemplating) the (Divine) realities?”

در دو چشم غیر من تو نقش خود ** گر ببینی آن خیالی دان و رد 105

(Thou saidst), “If you behold your image in the eyes of any other than me, know that ’tis a phantom and reprobate,

ز آن که سرمه‏ی نیستی در می‏کشد ** باده از تصویر شیطان می‏چشد

Because he (every one except me) is applying (to his eye) the collyrium of nonexistence (unreality) and is imbibing the wine of Satan's illusion-making.

چشمشان خانه‏ی خیال است و عدم ** نیستها را هست بیند لاجرم‏

Their eye is the home of phantasy and non-existence: necessarily it sees as existent the things which are non-existent;