این سخن هم ناقص است و ابترست ** آن سخن که نیست ناقص آن سرست

This (manner of) speech, too, is imperfect and maimed; the speech that is not imperfect is Yonder.

گر بگوید زان بلغزد پای تو ** ور نگوید هیچ از آن ای وای تو

If he (the saint) speak from that (source), thy foot will stumble; and if he speak naught of that, oh, alas for thee!

ور بگوید در مثال صورتی ** بر همان صورت بچفسی ای فتی

And if he speak in the likeness of a (material) form, thou wilt stick to that form, O youth.

بسته‌پایی چون گیا اندر زمین ** سر بجنبانی ببادی بی‌یقین 1280

Thou art foot-bound on the earth, like grass: thou noddest thy head at a (breath of) wind, (though thou art) without certainty.

لیک پایت نیست تا نقلی کنی ** یا مگر پا را ازین گل بر کنی

But thou hast no (spiritual) foot that thou shouldest make a departure or perchance drag thy foot out of this mud.

چون کنی پا را حیاتت زین گلست ** این حیاتت را روش بس مشکلست

How shouldest thou drag thy foot away? Thy life is from this mud: ’tis mighty hard for this life of thine to go (on the Way to God).

چون حیات از حق بگیری ای روی ** پس شوی مستغنی از گل می‌روی

(But) when thou receivest life from God, O dependent one, then thou wilt become independent of the mud and wilt go (aloft).

شیر خواره چون ز دایه بسکلد ** لوت‌خواره شد مرورا می‌هلد

When the sucking (babe) is separated from its nurse, it becomes an eater of morsels and abandons her.

بسته‌ی شیر زمینی چون حبوب ** جو فطام خویش از قوت القلوب 1285

Thou, like seeds, art in bondage to the milk of earth: seek to wean thyself by (partaking of) the spiritual food.

حرف حکمت خور که شد نور ستیر ** ای تو نور بی‌حجب را ناپذیر

Drink the word of Wisdom, for it hath become a hidden (veiled) light, O thou who art unable to receive the unveiled Light,