گفتن هریک خداوند و ملک ** آنچنان کردش ز وهمی منهتک

که به دعوی الهی شد دلیر ** اژدها گشت و نمی‌شد هیچ سیر

عقل جزوی آفتش وهمست و ظن ** زانک در ظلمات شد او را وطن

بر زمین گر نیم گز راهی بود ** آدمی بی وهم آمن می‌رود

بر سر دیوار عالی گر روی ** گر دو گز عرضش بود کژ می‌شوی 1560

بلک می‌افتی ز لرزه‌ی دل به وهم ** ترس وهمی را نکو بنگر بفهم

رنجور شدن اوستاد به وهم

گشت استا سست از وهم و ز بیم ** بر جهید و می‌کشانید او گلیم

خشمگین با زن که مهر اوست سست ** من بدین حالم نپرسید و نجست

خود مرا آگه نکرد از رنگ من ** قصد دارد تا رهد از ننگ من

او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت ** بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت 1565