خود مرا آگه نکرد از رنگ من ** قصد دارد تا رهد از ننگ من

او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت ** بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت 1565

آمد و در را بتندی وا گشاد ** کودکان اندر پی آن اوستاد

گفت زن خیرست چون زود آمدی ** که مبادا ذات نیکت را بدی

گفت کوری رنگ و حال من ببین ** از غمم بیگانگان اندر حنین

تو درون خانه از بغض و نفاق ** می‌نبینی حال من در احتراق

گفت زن ای خواجه عیبی نیستت ** وهم و ظن لاش بی معنیستت 1570

گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج ** می‌نبینی این تغیر و ارتجاج

گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم ** ما درین رنجیم و در اندوه و گرم

گفت ای خواجه بیارم آینه ** تا بدانی که ندارم من گنه