چون ز خالق می‌رسید او را شمول ** بود از انفاس مرد و زن ملول

چون ز خالق می‌رسید او را شمول ** بود از انفاس مرد و زن ملول 1615

همچنانک سهل شد ما را حضر ** سهل شد هم قوم دیگر را سفر

آنچنانک عاشقی بر سروری ** عاشقست آن خواجه بر آهنگری

هر کسی را بهر کاری ساختند ** میل آن را در دلش انداختند

دست و پا بی میل جنبان کی شود ** خار وخس بی آب و بادی کی رود

گر ببینی میل خود سوی سما ** پر دولت بر گشا همچون هما 1620

ور ببینی میل خود سوی زمین ** نوحه می‌کن هیچ منشین از حنین

عاقلان خود نوحه‌ها پیشین کنند ** جاهلان آخر بسر بر می‌زنند

ز ابتدای کار آخر را ببین ** تا نباشی تو پشیمان یوم دین

دیدن زرگر عاقبت کار را و سخن بر وفق عاقبت گفتن با مستعیر ترازو

آن یکی آمد به پیش زرگری ** که ترازو ده که بر سنجم زری