ور سر مویی ز وصفش باقیست ** او نه از عرش است او آفاقیست

عذر گفتن شیخ بهر ناگریستن بر فرزندان

شیخ گفت او را مپندار ای رفیق ** که ندارم رحم و مهر و دل شفیق

بر همه کفار ما را رحمتست ** گرچه جان جمله کافر نعمتست 1800

بر سگانم رحمت و بخشایش است ** که چرا از سنگهاشان مالش است

آن سگی که می‌گزد گویم دعا ** که ازین خو وا رهانش ای خدا

این سگان را هم در آن اندیشه دار ** که نباشند از خلایق سنگسار

زان بیاورد اولیا را بر زمین ** تا کندشان رحمة للعالمین

خلق را خواند سوی درگاه خاص ** حق را خواند که وافر کن خلاص 1805

جهد بنماید ازین سو بهر پند ** چون نشد گوید خدایا در مبند

رحمت جزوی بود مر عام را ** رحمت کلی بود همام را