چون گواه رحم اشک دیده‌هاست ** دیده‌ی تو بی نم و گریه چراست

رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز ** خود نباشد فصل دی همچون تموز

جمله گر مردند ایشان گر حی‌اند ** غایب و پنهان ز چشم دل کی‌اند

من چو بینمشان معین پیش خویش ** از چه رو رو را کنم همچون تو ریش

گرچه بیرون‌اند از دور زمان ** با من‌اند و گرد من بازی‌کنان 1820

گریه از هجران بود یا از فراق ** با عزیزانم وصالست و عناق

خلق اندر خواب می‌بینندشان ** من به بیداری همی‌بینم عیان

زین جهان خود را دمی پنهان کنم ** برگ حس را از درخت افشان کنم

حس اسیر عقل باشد ای فلان ** عقل اسیر روح باشد هم بدان

دست بسته‌ی عقل را جان باز کرد ** کارهای بسته را هم ساز کرد 1825