نیم‌شب آواز قرآن را شنید ** جست از خواب آن عجایب را بدید

At midnight he heard the sound of (recitation of) the Qur’án; he sprang up from sleep and beheld a marvel—

که ز مصحف کور می‌خواندی درست ** گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

That the blind man was reading correctly from the Qur’án. He became impatient and sought from him (an explanation of) that matter.

گفت آیا ای عجب با چشم کور ** چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

“Oh, wonderful!” he cried. “Thou with sightless eyes, how art thou reading, (how art thou) seeing the lines?

آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای ** دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

Thou hast touched that which thou art reading: thou hast laid thy hand upon the words of that (passage).

اصبعت در سیر پیدا می‌کند ** که نظر بر حرف داری مستند 1860

Thy finger, in motion, makes it evident that thou hast thine eye resting on the words.”

گفت ای گشته ز جهل تن جدا ** این عجب می‌داری از صنع خدا

He replied, “O thou who hast been separated from the body's ignorance, dost thou feel this wonder at the work of God?

من ز حق در خواستم کای مستعان ** بر قرائت من حریصم همچو جان

I begged of God, crying, ‘O Thou whose help is sought, I am (as) covetous of reading the Book as (I am) of life.

نیستم حافظ مرا نوری بده ** در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

I do not know it by heart: at the time of reading it, bestow on my two eyes an untroubled light.

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

Give me back my eyes at that moment, so that I may take the Book and read it plain.’

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

From the Divine Presence came the cry (in response): ‘O man of (devotional) work, O thou that hast hope of Me in every grief,