گفت آیا ای عجب با چشم کور ** چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

“Oh, wonderful!” he cried. “Thou with sightless eyes, how art thou reading, (how art thou) seeing the lines?

آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای ** دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

Thou hast touched that which thou art reading: thou hast laid thy hand upon the words of that (passage).

اصبعت در سیر پیدا می‌کند ** که نظر بر حرف داری مستند 1860

Thy finger, in motion, makes it evident that thou hast thine eye resting on the words.”

گفت ای گشته ز جهل تن جدا ** این عجب می‌داری از صنع خدا

He replied, “O thou who hast been separated from the body's ignorance, dost thou feel this wonder at the work of God?

من ز حق در خواستم کای مستعان ** بر قرائت من حریصم همچو جان

I begged of God, crying, ‘O Thou whose help is sought, I am (as) covetous of reading the Book as (I am) of life.

نیستم حافظ مرا نوری بده ** در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

I do not know it by heart: at the time of reading it, bestow on my two eyes an untroubled light.

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

Give me back my eyes at that moment, so that I may take the Book and read it plain.’

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

From the Divine Presence came the cry (in response): ‘O man of (devotional) work, O thou that hast hope of Me in every grief,

حسن ظنست و امیدی خوش ترا ** که ترا گوید بهر دم برتر آ

Thou hast the good thought (of Me) and the fair hope that at each moment bids thee mount higher.

هر زمان که قصد خواندن باشدت ** یا ز مصحفها قرائت بایدت

Whensoever thou intendest to read (the Qur’án) or wantest the lection from (different) copies,