باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

Give me back my eyes at that moment, so that I may take the Book and read it plain.’

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

From the Divine Presence came the cry (in response): ‘O man of (devotional) work, O thou that hast hope of Me in every grief,

حسن ظنست و امیدی خوش ترا ** که ترا گوید بهر دم برتر آ

Thou hast the good thought (of Me) and the fair hope that at each moment bids thee mount higher.

هر زمان که قصد خواندن باشدت ** یا ز مصحفها قرائت بایدت

Whensoever thou intendest to read (the Qur’án) or wantest the lection from (different) copies,

من در آن دم وا دهم چشم ترا ** تا فرو خوانی معظم جوهرا

At that moment I will restore thine eye, in order that thou mayst read, O venerable being.’

همچنان کرد و هر آنگاهی که من ** وا گشایم مصحف اندر خواندن

Even so He did, and whenever I open the Book to read,

آن خبیری که نشد غافل ز کار ** آن گرامی پادشاه و کردگار 1870

That all-knowing One who never becomes forgetful of His work, that honoured Sovereign and Maker,

باز بخشد بینشم آن شاه فرد ** در زمان همچون چراغ شب‌نورد

That incomparable King at once gives my sight back to me, like a lamp that makes an end of the (darkness of) night.”

زین سبب نبود ولی را اعتراض ** هرچه بستاند فرستد اعتیاض

On this account the saint has no objection (to raise against the Divine ordainment): whatsoever He (God) takes away, He sends compensation.

گر بسوزد باغت انگورت دهد ** در میان ماتمی سورت دهد

If He burn your vineyard, He will give you grapes; in the midst of mourning He will give you festivity.