این گهی بخشد که اجلالی شوی ** وز دغا و از دغل خالی شوی

تا نگویی سر سلطان را به کس ** تا نریزی قند را پیش مگس 20

گوش آنکس نوشد اسرار جلال ** کو چو سوسن صدزبان افتاد و لال

حلق بخشد خاک را لطف خدا ** تا خورد آب و بروید صد گیا

باز خاکی را ببخشد حلق و لب ** تا گیاهش را خورد اندر طلب

چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت ** گشت حیوان لقمه‌ی انسان و رفت

باز خاک آمد شد اکال بشر ** چون جدا شد از بشر روح و بصر 25

ذره‌ها دیدم دهانشان جمله باز ** گر بگویم خوردشان گردد دراز

برگها را برگ از انعام او ** دایگان را دایه لطف عام او

رزقها را رزقها او می‌دهد ** زانک گندم بی غذایی چون زهد