-
حزم این باشد که نفریبد ترا ** چرب و نوش و دامهای این سرا
- Prudence is this, that you be not beguiled by the fat things and sweets and snares of the World;
-
که نه چربش دارد و نه نوش او ** سحر خواند می‌دمد در گوش او 220
- For she hath neither fat nor sweet: she chants spells of magic and breathes (them) into your ear,
-
که بیا مهمان ما ای روشنی ** خانه آن تست و تو آن منی
- Saying, “Come in as my guest, O light (of my eyes): the house is yours, and you are mine.”
-
حزم آن باشد که گویی تخمه‌ام ** یا سقیمم خسته‌ی این دخمه‌ام
- Prudence is this, that you say (to her), “I have indigestion” or “I am ill, I am a sick man in this charnel-house”;
-
یا سرم دردست درد سر ببر ** یا مرا خواندست آن خالو پسر
- Or “My head aches: take away my headache,” or “the son of my maternal uncle has invited me”—
-
زانک یک نوشت دهد با نیشها ** که بکارد در تو نوشش ریشها
- For she will give you one (draught of) honey (mixed) with (venomous) stings, so that her honey will plant in you (many) sores.
-
زر اگر پنجاه اگر شصتت دهد ** ماهیا او گوشت در شستت دهد 225
- Whether she give you fifty or sixty (pieces of) gold, she gives you, O fish, (nothing but) flesh on a hook.
-
گر دهد خود کی دهد آن پر حیل ** جوز پوسیدست گفتار دغل
- If she give, when does that deceitful one really give (aught)? The words of the swindler are (like) rotten walnuts.
-
ژغژغ آن عقل و مغزت را برد ** صد هزاران عقل را یک نشمرد
- Their rattling robs you of understanding and brain and does not reckon myriads of understandings (even) as one.
-
یار تو خرجین تست و کیسه‌ات ** گر تو رامینی مجو جز ویسه‌ات
- (In travelling) your bag and your purse are your friend, (do not care for anything else): if you are Rámín, seek none but your Wísa.