یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند ** باز داودش به پیش خویش خواند

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور ** ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه ** ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه 2430

رو که فرزندان تو با جفت تو ** بندگان او شدند افزون مگو

سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست ** می‌دوید از جهل خود بالا و پست

خلق هم اندر ملامت آمدند ** کز ضمیر کار او غافل بدند

ظالم از مظلوم کی داند کسی ** کو بود سخره‌ی هوا همچون خسی

ظالم از مظلوم آنکس پی برد ** کو سر نفس ظلوم خود برد 2435

ورنه آن ظالم که نفس است از درون ** خصم هر مظلوم باشد از جنون

سگ هماره حمله بر مسکین کند ** تا تواند زخم بر مسکین زند