کر امل را دان که مرگ ما شنید ** مرگ خود نشنید و نقل خود ندید

حرص نابیناست بیند مو بمو ** عیب خلقان و بگوید کو بکو

عیب خود یک ذره چشم کور او ** می‌نبیند گرچه هست او عیب‌جو 2630

عور می‌ترسد که دامانش برند ** دامن مرد برهنه چون درند

مرد دنیا مفلس است و ترسناک ** هیچ او را نیست از دزدانش باک

او برهنه آمد و عریان رود ** وز غم دزدش جگر خون می‌شود

وقت مرگش که بود صد نوحه بیش ** خنده آید جانش را زین ترس خویش

آن زمان داند غنی کش نیست زر ** هم ذکی داند که او بد بی‌هنر 2635

چون کنار کودکی پر از سفال ** کو بر آن لرزان بود چون رب مال

گر ستانی پاره‌ای گریان شود ** پاره گر بازش دهی خندان شود