محتشم چون عاریت را ملک دید ** پس بر آن مال دروغین می‌طپید

خواب می‌بیند که او را هست مال ** ترسد از دزدی که برباید جوال 2640

چون ز خوابش بر جهاند گوش‌کش ** پس ز ترس خویش تسخر آیدش

همچنان لرزانی این عالمان ** که بودشان عقل و علم این جهان

از پی این عاقلان ذو فنون ** گفت ایزد در نبی لا یعلمون

هر یکی ترسان ز دزدی کسی ** خویشتن را علم پندارد بسی

گوید او که روزگارم می‌برند ** خود ندارد روزگار سودمند 2645

گوید از کارم بر آوردند خلق ** غرق بی‌کاریست جانش تابه حلق

عور ترسان که منم دامن کشان ** چون رهانم دامن از چنگالشان

صد هزاران فضل داند از علوم ** جان خود را می‌نداند آن ظلوم