آن بز کوهی دود که دام کو ** چون بتازد دامش افتد در گلو

آن بز کوهی دود که دام کو ** چون بتازد دامش افتد در گلو 270

آنک می‌گفتی که کو اینک ببین ** دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین

بی کمین و دام و صیاد ای عیار ** دنبه کی باشد میان کشت‌زار

آنک گستاخ آمدند اندر زمین ** استخوان و کله‌هاشان را ببین

چون به گورستان روی ای مرتضا ** استخوانشان را بپرس از ما مضی

تا بظاهر بینی آن مستان کور ** چون فرو رفتند در چاه غرور 275

چشم اگر داری تو کورانه میا ** ور نداری چشم دست آور عصا

آن عصای حزم و استدلال را ** چون نداری دید می‌کن پیشوا

ور عصای حزم و استدلال نیست ** بی عصاکش بر سر هر ره مه‌ایست

گام زان سان نه که نابینا نهد ** تا که پا از چاه و از سگ وا رهد