شکر آن نعمت که‌تان آزاد کرد ** نعمت حق را بباید یاد کرد

In thanksgiving for the bounty shown in setting you free, it behoves you to commemorate the bounty of God.

چند اندر رنجها و در بلا ** گفتی از دامم رها ده ای خدا

How oft in sorrows and in tribulation have you cried, “O God, deliver me from the snare,

تا چنین خدمت کنم احسان کنم ** خاک اندر دیده‌ی شیطان زنم

That I may do suchlike service (to Thee) and practise beneficence and throw dust in the eyes of the Devil!”

حکایت نذر کردن سگان هر زمستان کی این تابستان چون بیاید خانه سازیم از بهر زمستان را

Story of the vow made by the dogs every winter that when next summer comes they will build a house for the winter.

سگ زمستان جمع گردد استخوانش ** زخم سرما خرد گرداند چنانش 2885

In winter the bones of the dog are drawn together: the blows of the frost make him so small

کو بگوید کین قدر تن که منم ** خانه‌ای از سنگ باید کردنم

That he says, “Having such a little body, I must build a stone house.

چونک تابستان بیاید من بچنگ ** بهر سرما خانه‌ای سازم ز سنگ

When summer comes, I will build with my claws a stone house against the cold.”

چونک تابستان بیاید از گشاد ** استخوانها پهن گردد پوست شاد

(But) when summer comes, his bones expand from the relief (which he feels), and his skin grows sleek,

گوید او چون زفت بیند خویش را ** در کدامین خانه گنجم ای کیا

And, when he sees himself stout, he says, “In what house should I find room, O noble sir?”

زفت گردد پا کشد در سایه‌ای ** کاهلی سیری غری خودرایه‌ای 2890

He grows stout and slinks into a shady place—a lazy, full-fed, cowardly, self-opinionated (creature)!

گویدش دل خانه‌ای ساز ای عمو ** گوید او در خانه کی گنجم بگو

His heart (conscience) says to him, “Build a house, O uncle!” He says, “How shall I find room in the house? Tell (me that).”