افعیی بر پشت تو بر می‌رود ** او ز بامی بیندش آگه کند

افعیی بر پشت تو بر می‌رود ** او ز بامی بیندش آگه کند 2970

گوییش خاموش غمگینم مکن ** گوید او خوش باش خود رفت آن سخن

چون زند افعی دهان بر گردنت ** تلخ گردد جمله شادی جستنت

پس بدو گویی همین بود ای فلان ** چون بندریدی گریبان در فغان

یا ز بالایم تو سنگی می‌زدی ** تا مرا آن جد نمودی و بدی

او بگوید زآنک می‌آزرده‌ای ** تو بگویی نیک شادم کرده‌ای 2975

گفت من کردم جوامردی بپند ** تا رهانم من ترا زین خشک بند

از لیمی حق آن نشناختی ** مایه‌ی ایذا و طغیان ساختی

این بود خوی لیمان دنی ** بد کند با تو چو نیکویی کنی

نفس را زین صبر می‌کن منحنیش ** که لیمست و نسازد نیکویش