سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو ** برگرفت و رفت با او دو بدو

Sunqur at that (very) moment took up the basin and a fine napkin and set out with him—the two together.

مسجدی بر ره بد و بانگ صلا ** آمد اندر گوش سنقر در ملا

There was a mosque on the road, and the call to prayer came publicly into Sunqur's ear.

بود سنقر سخت مولع در نماز ** گفت ای میر من ای بنده‌نواز

Sunqur was very fond of the ritual prayer: he said, “O my Amír, O kind master,

تو برین دکان زمانی صبرکن ** تا گزارم فرض و خوانم لم یکن 3060

Stay patiently for a while on this bench, that I may perform the obligatory prayers and may recite (the Súra beginning with the words) lam yakun.”

چون امام و قوم بیرون آمدند ** ازنماز و وردها فارغ شدند

When the Imám and the people had come forth and finished the prayers and litanies,

سنقر آنجا ماند تا نزدیک چاشت ** میر سنقر را زمانی چشم داشت

Sunqur remained there till near the forenoon: the Amír awaited him for some time;

گفت ای سنقر چرا نایی برون ** گفت می‌نگذاردم این ذو فنون

(Then) he said, “O Sunqur, why don't you come out?” He replied, “This artful One will not let me (out).

صبر کن نک آمدم ای روشنی ** نیستم غافل که در گوش منی

Have patience! Behold, I come, O light (of my eyes)! I am not heedless, for thou art in my ear.”

هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد ** تاکه عاجز گشت از تیباش مرد 3065

Seven times in succession did he show patience and (then) shout—till at last the man was reduced to despair by his (Sunqur's) trifling.

پاسخش این بود می‌نگذاردم ** تا برون آیم هنوز ای محترم

His (Sunqur's) reply was (always) this—“He will not let me come out yet, O revered (master).”