خوش دوان و شادمانه سوی خان ** از دعای او شدندی پا دوان

آزمودی تو بسی آفات خویش ** یافتی صحت ازین شاهان کیش

چند آن لنگی تو رهوار شد ** چند جانت بی غم و آزار شد

ای مغفل رشته‌ای بر پای بند ** تا ز خود هم گم نگردی ای لوند

ناسپاسی و فراموشی تو ** یاد ناورد آن عسل‌نوشی تو 310

لاجرم آن راه بر تو بسته شد ** چون دل اهل دل از تو خسته شد

زودشان در یاب و استغفار کن ** همچو ابری گریه‌های زار کن

تا گلستانشان سوی تو بشکفد ** میوه‌های پخته بر خود وا کفد

هم بر آن در گرد کم از سگ مباش ** با سگ کهف ار شدستی خواجه‌تاش

چون سگان هم مر سگان را ناصح‌اند ** که دل اندر خانه‌ی اول ببند 315