دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی

گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

گفت موسی را یکی مرد جوان ** که بیاموزم زبان جانوران