من ز سهو و بی‌وفاییها بری ** سوی من آیی گمان بد بری

I am clear of negligence and infidelities, (yet) you come to Me and think evil.

این گمان بد بر آنجا بر که تو ** می‌شوی در پیش همچون خود دوتو 340

Think this evil thought against the place where you cringe before one like yourself.

بس گرفتی یار و همراهان زفت ** گر ترا پرسم که کو گویی که زفت

You got many powerful friends and companions: if I ask you, ‘Where (is so and- so)?’ you will say, ‘He is gone.’

یار نیکت رفت بر چرخ برین ** یار فسقت رفت در قعر زمین

Your good friend is gone up to the highest Heaven, your wicked friend is gone to the bottom of the earth.

تو بماندی در میانه آنچنان ** بی‌مدد چون آتشی از کاروان

You are left in the middle (between them) so helpless (as you are), like a fire (left behind) from a caravan.”

دامن او گیر ای یار دلیر ** کو منزه باشد از بالا و زیر

O valiant friend, lay hold of the skirt of Him who is exempt from “above” and “below.”

نه چو عیسی سوی گردون بر شود ** نه چو قارون در زمین اندر رود 345

Neither doth He ascend to Heaven, like Jesus, nor go (down) into the earth, like Qárún (Korah).

با تو باشد در مکان و بی‌مکان ** چون بمانی از سرا و از دکان

He is with you in space and in the spaceless (world) when you leave house and shop behind.

او بر آرد از کدورتها صفا ** مر جفاهای ترا گیرد وفا

He brings forth purity from defilements, He takes your acts of wrong as faithful performance (of duty).

چون جفا آری فرستد گوشمال ** تا ز نقصان وا روی سوی کمال

When you commit wrong, He sends chastisement, to the end that you may go back from imperfection towards perfection.