بس گرفتی یار و همراهان زفت ** گر ترا پرسم که کو گویی که زفت

You got many powerful friends and companions: if I ask you, ‘Where (is so and- so)?’ you will say, ‘He is gone.’

یار نیکت رفت بر چرخ برین ** یار فسقت رفت در قعر زمین

Your good friend is gone up to the highest Heaven, your wicked friend is gone to the bottom of the earth.

تو بماندی در میانه آنچنان ** بی‌مدد چون آتشی از کاروان

You are left in the middle (between them) so helpless (as you are), like a fire (left behind) from a caravan.”

دامن او گیر ای یار دلیر ** کو منزه باشد از بالا و زیر

O valiant friend, lay hold of the skirt of Him who is exempt from “above” and “below.”

نه چو عیسی سوی گردون بر شود ** نه چو قارون در زمین اندر رود 345

Neither doth He ascend to Heaven, like Jesus, nor go (down) into the earth, like Qárún (Korah).

با تو باشد در مکان و بی‌مکان ** چون بمانی از سرا و از دکان

He is with you in space and in the spaceless (world) when you leave house and shop behind.

او بر آرد از کدورتها صفا ** مر جفاهای ترا گیرد وفا

He brings forth purity from defilements, He takes your acts of wrong as faithful performance (of duty).

چون جفا آری فرستد گوشمال ** تا ز نقصان وا روی سوی کمال

When you commit wrong, He sends chastisement, to the end that you may go back from imperfection towards perfection.

چون تو وردی ترک کردی در روش ** بر تو قبضی آید از رنج و تبش

When you have neglected a part of your orisons in the Way, there comes over you a painful and hot feeling of contraction.

آن ادب کردن بود یعنی مکن ** هیچ تحویلی از آن عهد کهن 350

That is the corrective act (of God), meaning, “Do not make any change in the ancient covenant