با تو باشد در مکان و بی‌مکان ** چون بمانی از سرا و از دکان

او بر آرد از کدورتها صفا ** مر جفاهای ترا گیرد وفا

چون جفا آری فرستد گوشمال ** تا ز نقصان وا روی سوی کمال

چون تو وردی ترک کردی در روش ** بر تو قبضی آید از رنج و تبش

آن ادب کردن بود یعنی مکن ** هیچ تحویلی از آن عهد کهن 350

پیش از آن کین قبض زنجیری شود ** این که دلگیریست پاگیری شود

رنج معقولت شود محسوس و فاش ** تا نگیری این اشارت را بلاش

در معاصی قبضها دلگیر شد ** قبضها بعد از اجل زنجیر شد

نعط من اعرض هنا عن ذکرنا ** عیشة ضنک و نجزی بالعمی

دزد چون مال کسان را می‌برد ** قبض و دلتنگی دلش را می‌خلد 355