او همی‌گوید که صبرم شد فنا ** در فراق روی تو یا ربنا405
It (the heart) says, “ My patience is lost in separation from Thy face, O Lord.
احمدم در مانده در دست یهود ** صالحم افتاده در حبس ثمود
I am (like) Ahmad ( Mohammad) left forsaken in the hands of the Jews, I am (like) Salih fallen into prison (amongst the people) of Thamud.
ای سعادت‌بخش جان انبیا ** یا بکش یا باز خوانم یا بیا
O Thou that bestowed felicity on the souls of the prophets, either slay me or call me back (to Thee) or come (Thyself).
با فراقت کافران را نیست تاب ** می‌گود یا لیتنی کنت تراب
(Even) the infidels cannot endure to be separated from Thee: he (every infidel) is saying, ‘O would that I had been dust!’
حال او اینست کو خود زان سوست ** چون بود بی تو کسی کان توست
This is the state of him (the infidel) who in sooth belongs to that side (is beyond the pale): how (then) should one that belongs to Thee be (patient) without Thee?”
حق همی‌گوید که آری ای نزه ** لیک بشنو صبر آر و صبر به410
God saith, “Yea, O pure (heart); but hearken (unto Me) and have patience, for patience is better.
صبح نزدیکست خامش کم خروش ** من همی‌کوشم پی تو تو مکوش
The dawn is near. Hush, do not wail! I am striving for thee, do not thou strive.”
بقیه‌ی داستان رفتن خواجه به دعوت روستایی سوی ده
The rest of the Story of the Khwaja’s going to the village on the invitation of the countryman.
شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد ** روستایی خواجه را بین خانه برد
It (this digression) has passed beyond bounds: return, O valiant friend. The countryman, mark you, took the Khwaja to his house.
قصه‌ی اهل سبا یک گوشه نه ** آن بگو کان خواجه چون آمد به ده
Put aside the story of the people of Saba: tell how the Khwaja came to the village.
روستایی در تملق شیوه کرد ** تا که حزم خواجه را کالیوه کرد
The countryman used blandishments in ingratiating himself, until he made the Khwaja’s prudence crazy.