تو ز قرآن ای پسر ظاهر مبین ** دیو آدم را نبیند جز که طین

ظاهر قرآن چو شخص آدمیست ** که نقوشش ظاهر و جانش خفیست

مرد را صد سال عم و خال او ** یک سر مویی نبیند حال او

بیان آنک رفتن انبیا و اولیا به کوهها و غارها جهت پنهان کردن خویش نیست و جهت خوف تشویش خلق نیست بلک جهت ارشاد خلق است و تحریض بر انقطاع از دنیا به قدر ممکن

آنک گویند اولیا در که بوند ** تا ز چشم مردمان پنهان شوند 4250

پیش خلق ایشان فراز صد که‌اند ** گام خود بر چرخ هفتم می‌نهند

پس چرا پنهان شود که‌جو بود ** کو ز صد دریا و که زان سو بود

حاجتش نبود به سوی که گریخت ** کز پیش کره‌ی فلک صد نعل ریخت

چرخ گردید و ندید او گرد جان ** تعزیت‌جامه بپوشید آسمان

گر به ظاهر آن پری پنهان بود ** آدمی پنهان‌تر از پریان بود 4255

نزد عاقل زان پری که مضمرست ** آدمی صد بار خود پنهان‌ترست