که مرو زان سو بیندیش ای غوی ** که اسیر رنج و درویشی شوی

“Go not in that direction! Bethink you, O misguided one; for you will become captive to distress and poverty.

بی‌نوا گردی ز یاران وابری ** خوار گردی و پشیمانی خوری

You will become destitute, you will be cut off from friends, you will be despised, you will feel sorry.”

تو ز بیم بانگ آن دیو لعین ** وا گریزی در ضلالت از یقین

From fear of the outcry of that accursed Devil you flee away from certain truth into error,

که هلا فردا و پس فردا مراست ** راه دین پویم که مهلت پیش ماست 4330

Saying, “Ho, to-morrow is mine and after to-morrow: I will run in the Way of religion, I have (plenty of) time.”

مرگ بینی باز کو از چپ و راست ** می‌کشد همسایه را تا بانگ خاست

Then again you see Death killing your neighbours on left and right, so that the cry (of lamentation) is raised.

باز عزم دین کنی از بیم جان ** مرد سازی خویشتن را یک زمان

Now, in fear of (your) life, you resolve to be religious: for a while, you make yourself a (true) man;

پس سلح بر بندی از علم و حکم ** که من از خوفی نیارم پای کم

So you put on the armour of knowledge and wisdom, saying, “I will not shrink from any danger.”

باز بانگی بر زند بر تو ز مکر ** که بترس و باز گرد از تیغ فقر

Again he (the Devil) deceitfully cries out at you—“Be afraid and turn away from the sword of poverty!”

باز بگریزی ز راه روشنی ** آن سلاح علم و فن را بفکنی 4335

Once more you flee from the Way of Light and cast off that armour of knowledge and virtue.

سالها او را به بانگی بنده‌ای ** در چنین ظلمت نمد افکنده‌ای

(For many) years, you are a slave to him because of a cry: you have laid down the blanket (have lain down to rest) in such darkness as this!