ور همی طوفان کند باران برو ** شهرها را می‌کند ویران برو
And if the rain is making a flood upon it and devastating the cities upon it,
او شده تسلیم او ایوب‌وار ** که اسیرم هرچه می‌خواهی ببار
It (the earth) has become resigned to it (Heaven), like Job, saying, “I am captive: bring (on me) whatever thou wilt.”
ای که جزو این زمینی سر مکش ** چونک بینی حکم یزدان در مکش
O thou who art a part of this earth, do not lift up thy head (in rebellion); when thou seest the decree of God, do not withdraw (from it disobediently).
چون خلقناکم شنودی من تراب ** خاک باشی جست از تو رو متاب
Since thou hast heard “We created thee of dust,” (know that) He (God) hath required thee to be (humble and submissive as) dust: do not avert thy face (from Him).
بین که اندر خاک تخمی کاشتم ** کرد خاکی و منش افراشتم455
(God saith), “Mark how I have sown a seed in the earth: thou art dust of the earth, and I have raised it aloft.
حمله‌ی دیگر تو خاکی پیشه گیر ** تا کنم بر جمله میرانت امیر
Do thou once more adopt the practice of earthiness (self-abasement), that I may make thee prince over all princes.”
آب از بالا به پستی در رود ** آنگه از پستی به بالا بر رود
Water goes from above to below; then from below it goes up above.
گندم از بالا بزیر خاک شد ** بعد از آن او خوشه و چالاک شد
The wheat went beneath the earth from above; afterwards it became ears of corn and sprang up quickly.
دانه‌ی هر میوه آمد در زمین ** بعد از آن سرها بر آورد از دفین
The seed of every fruit entered into the earth; afterwards it raised up heads (shoots) from the buried (root).
اصل نعمتها ز گردون تا بخاک ** زیر آمد شد غذای جان پاک460
The source of (all) blessings descended from Heaven to the earth and became the nutriment of the pure (vital) spirit.