زان نمی‌خندم من از زنجیرتان ** که بکردم ناگهان شبگیرتان

زان همی‌خندم که با زنجیر و غل ** می‌کشمتان سوی سروستان و گل

ای عجب کز آتش بی‌زینهار ** بسته می‌آریمتان تا سبزه‌زار

از سوی دوزخ به زنجیر گران ** می‌کشمتان تا بهشت جاودان 4580

هر مقلد را درین ره نیک و بد ** همچنان بسته به حضرت می‌کشد

جمله در زنجیر بیم و ابتلا ** می‌روند این ره بغیر اولیا

می‌کشند این راه را بیگاروار ** جز کسانی واقف از اسرار کار

جهد کن تا نور تو رخشان شود ** تا سلوک و خدمتت آسان شود

کودکان را می‌بری مکتب به زور ** زانک هستند از فواید چشم‌کور 4585

چون شود واقف به مکتب می‌دود ** جانش از رفتن شکفته می‌شود