چون بکوشم تا سرش پنهان کنم ** سر بر آرد چون علم کاینک منم

When I endeavour to hide His (Love’s) secret, He lifts up His head, like a banner, saying, “Look, here am I!”

رغم انفم گیردم او هر دو گوش ** کای مدمغ چونش می‌پوشی بپوش 4735

In despite of me He seizes both my ears, saying, “O scatter-brain, how wilt thou cover it Cover it (if thou canst)!”

گویمش رو گرچه بر جوشیده‌ای ** همچو جان پیدایی و پوشیده‌ای

I say to Him, “Begone! Though thou hast bubbled up (hast become fervid), (yet) thou art (both) manifest and concealed, like the soul.”

گوید او محبوس خنبست این تنم ** چون می اندر بزم خنبک می‌زنم

He says, “This body of mine is imprisoned in the jar, (but) like wine I am clapping hands (making a merry noise) at the banquet.”

گویمش زان پیش که گردی گرو ** تا نیاید آفت مستی برو

I say to Him, “Go ere thou art put in pawn (confinement) lest the bane of intoxication befall (thee).”

گوید از جام لطیف‌آشام من ** یار روزم تا نماز شام من

He says, “I befriend the day with (my) delicious cup until the evening-prayer.

چون بیاید شام و دزدد جام من ** گویمش وا ده که نامد شام من 4740

When evening comes and steals my cup, I will say to it, ‘Give (it) back, for my evening hath not come.’”

زان عرب بنهاد نام می مدام ** زانک سیری نیست می‌خور را مدام

Hence the Arabs applied the name mudám to wine, because the wine-drinker is never sated.

عشق جوشد باده‌ی تحقیق را ** او بود ساقی نهان صدیق را

Love makes the wine of realisation to bubble: He is the cup-bearer to the siddíq (true lover) in secret.

چون بجویی تو بتوفیق حسن ** باده آب جان بود ابریق تن

When you seek (the reality) with good help (from God), the water (essence) of the spirit is the wine, and the body is the flagon.