گفت مجنون تو همه نقشی و تن ** اندر آ و بنگرش از چشم من

Majnún said, “Thou art entirely (external) form and body: come within, and view it (the dog) through my eyes;

کین طلسم بسته‌ی مولیست این ** پاسبان کوچه‌ی لیلیست این

For this (dog) is a talisman sealed by (the hand of) the Lord: this (dog) is the guardian of the abode of Laylá.

همنشین بین و دل و جان و شناخت ** کو کجا بگزید و مسکن‌گاه ساخت

Look at its high aspiration and its heart and soul and knowledge; (consider) where it chose (to live) and made its dwelling-place.

او سگ فرخ‌رخ کهف منست ** بلک او هم‌درد و هم‌لهف منست 575

It is the dog of blessed countenance, (the dog) of my Cave; nay, it is the sharer of my grief and woe.

آن سگی که باشد اندر کوی او ** من به شیران کی دهم یک موی او

The dog that stays in her abode, how should I give a single hair of it to the lions?

ای که شیران مر سگانش را غلام ** گفت امکان نیست خامش والسلام

Oh, since to her dogs the lions are (devoted) slaves, there is no possibility of speaking (further). Silence, and farewell!”

گر ز صورت بگذرید ای دوستان ** جنتست و گلستان در گلستان

If ye pass beyond form, O friends, ’tis Paradise and rose-gardens within rose gardens.

صورت خود چون شکستی سوختی ** صورت کل را شکست آموختی

When thou hast broken and destroyed thine own form, thou hast learned to break the form of everything.

بعد از آن هر صورتی را بشکنی ** همچو حیدر باب خیبر بر کنی 580

After that, thou wilt break every form: like Haydar (‘Alí), thou wilt uproot the gate of Khaybar.

سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم ** که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

That simple Khwája was duped by form, for he was going to the country on (the strength of) infirm words (vain promises).