او سگ فرخ‌رخ کهف منست ** بلک او هم‌درد و هم‌لهف منست

او سگ فرخ‌رخ کهف منست ** بلک او هم‌درد و هم‌لهف منست 575

It is the dog of blessed countenance, (the dog) of my Cave; nay, it is the sharer of my grief and woe.

آن سگی که باشد اندر کوی او ** من به شیران کی دهم یک موی او

The dog that stays in her abode, how should I give a single hair of it to the lions?

ای که شیران مر سگانش را غلام ** گفت امکان نیست خامش والسلام

Oh, since to her dogs the lions are (devoted) slaves, there is no possibility of speaking (further). Silence, and farewell!”

گر ز صورت بگذرید ای دوستان ** جنتست و گلستان در گلستان

If ye pass beyond form, O friends, ’tis Paradise and rose-gardens within rose gardens.

صورت خود چون شکستی سوختی ** صورت کل را شکست آموختی

When thou hast broken and destroyed thine own form, thou hast learned to break the form of everything.

بعد از آن هر صورتی را بشکنی ** همچو حیدر باب خیبر بر کنی 580

After that, thou wilt break every form: like Haydar (‘Alí), thou wilt uproot the gate of Khaybar.

سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم ** که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

That simple Khwája was duped by form, for he was going to the country on (the strength of) infirm words (vain promises).

سوی دام آن تملق شادمان ** همچو مرغی سوی دانه‌ی امتحان

(He was going) joyously towards the snare of that flattery, as a bird towards the bait of tribulation.

از کرم دانست مرغ آن دانه را ** غایت حرص است نه جود آن عطا

The bird deemed the bait a mark of kindness (on the part of the fowler), (although) that gift is (really) the extreme of cupidity and is not munificence;

مرغکان در طمع دانه شادمان ** سوی آن تزویر پران و دوان

(So) in desire for the bait the little birds are merrily flying and running towards that imposture.