گر ز صورت بگذرید ای دوستان ** جنتست و گلستان در گلستان

If ye pass beyond form, O friends, ’tis Paradise and rose-gardens within rose gardens.

صورت خود چون شکستی سوختی ** صورت کل را شکست آموختی

When thou hast broken and destroyed thine own form, thou hast learned to break the form of everything.

بعد از آن هر صورتی را بشکنی ** همچو حیدر باب خیبر بر کنی 580

After that, thou wilt break every form: like Haydar (‘Alí), thou wilt uproot the gate of Khaybar.

سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم ** که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

That simple Khwája was duped by form, for he was going to the country on (the strength of) infirm words (vain promises).

سوی دام آن تملق شادمان ** همچو مرغی سوی دانه‌ی امتحان

(He was going) joyously towards the snare of that flattery, as a bird towards the bait of tribulation.

از کرم دانست مرغ آن دانه را ** غایت حرص است نه جود آن عطا

The bird deemed the bait a mark of kindness (on the part of the fowler), (although) that gift is (really) the extreme of cupidity and is not munificence;

مرغکان در طمع دانه شادمان ** سوی آن تزویر پران و دوان

(So) in desire for the bait the little birds are merrily flying and running towards that imposture.

گر ز شادی خواجه آگاهت کنم ** ترسم ای ره‌رو که بیگاهت کنم 585

If I acquaint thee (fully) with the joy of the Khwája, I fear, O wayfarer, lest I make thee late.

مختصر کردم چو آمد ده پدید ** خود نبود آن ده ره دیگر گزید

I will abridge. When the village came in sight, it was not in sooth that village (which he was seeking), (so) he chose another road.

قرب ماهی ده بده می‌تاختند ** زانک راه ده نکو نشناختند

For about a month they were hurrying from village to village, because they did not well know the way to the (countryman's) village.