گر تو نیکوبختی و سلطان زفت ** بخت غیر تست روزی بخت رفت
(Even) if thou art fortunate and a powerful monarch, (yet) Fortune is other than thou: one day Fortune goes,
تو بماندی چون گدایان بی‌نوا ** دولت خود هم تو باش ای مجتبی1110
And thou art left destitute like beggars. Be thou thine own fortune, O elect one!
چون تو باشی بخت خود ای معنوی ** پس تو که بختی ز خود کی گم شوی
When thou art thine own fortune, O man of Reality, then how wilt thou, who art Fortune, lose thyself?
تو ز خود کی گم شوی از خوش‌خصال ** چونک عین تو ترا شد ملک و مال
How wilt thou lose thyself, O man with goodly qualities, when thy Essence has become thy kingdom and riches?
بقیه‌ی عمارت کردن سلیمان علیه‌السلام مسجد اقصی را به تعلیم و وحی خدا جهت حکمتهایی کی او داند و معاونت ملایکه و دیو و پری و آدمی آشکارا
The rest of the story of Solomon, on whom be peace: how he built the Farther Mosque (the Temple of Solomon) by instruction and inspiration from God, (given to him) for wise purposes which He (only) knows; and how angels, demons, genies, and men lent visible aid.
ای سلیمان مسجد اقصی بساز ** لشکر بلقیس آمد در نماز
(God said) “O Solomon, build the Farther Mosque, the army of Bilqís has come into (has adopted) the (ritual) prayer.”
چونک او بنیاد آن مسجد نهاد ** جن و انس آمد بدن در کار داد
When he laid the foundation of that Mosque, genies and men came and threw themselves into the work,
یک گروه از عشق و قومی بی‌مراد ** هم‌چنانک در ره طاعت عباد1115
One party from love, and another company unwillingly, just as God’s servants (do) in the way of obedience (to Him).
خلق دیوانند و شهوت سلسله ** می‌کشدشان سوی دکان و غله
The folk (of the world) are (like) demons, and desire is the chain dragging them to shop and crops.
هست این زنجیر از خوف و وله ** تو مبین این خلق را بی‌سلسله
This chain is (the result) of being afraid (of poverty) and crazed (with worldliness): do not regard these folk as unchained.
می‌کشاندشان سوی کسب و شکار ** می‌کشاندشان سوی کان و بحار
It drags them to earning and hunting; it drags them to the mine and the seas.