گفت سلطانش برو فرمان تراست ** لیک شادش کن که نیکوگوی ماست

گفت سلطانش برو فرمان تراست ** لیک شادش کن که نیکوگوی ماست 1220

گفت او را و دو صد اومیدلیس ** تو به من بگذار این بر من نویس

پس فکندش صاحب اندر انتظار ** شد زمستان و دی و آمد بهار

شاعر اندر انتظارش پیر شد ** پس زبون این غم و تدبیر شد

گفت اگر زر نه که دشنامم دهی ** تا رهد جانم ترا باشم رهی

انتظارم کشت باری گو برو ** تا رهد این جان مسکین از گرو 1225

بعد از آنش داد ربع عشر آن ** ماند شاعر اندر اندیشه‌ی گران

کانچنان نقد و چنان بسیار بود ** این که دیر اشکفت دسته‌ی خار بود

پس بگفتندش که آن دستور راد ** رفت از دنیا خدا مزدت دهاد

که مضاعف زو همی‌شد آن عطا ** کم همی‌افتاد بخشش را خطا