ناصحی ربانیی پندت دهد ** آن سخن را او به فن طرحی نهد

کین نه بر جایست هین از جا مشو ** نیست چندان با خود آ شیدا مشو

وای آن شه که وزیرش این بود ** جای هر دو دوزخ پر کین بود

شاد آن شاهی که او را دست‌گیر ** باشد اندر کار چون آصف وزیر 1250

شاه عادل چون قرین او شود ** نام آن نور علی نور این بود

چون سلیمان شاه و چون آصف وزیر ** نور بر نورست و عنبر بر عبیر

شاه فرعون و چو هامانش وزیر ** هر دو را نبود ز بدبختی گزیر

پس بود ظلمات بعضی فوق بعض ** نه خرد یار و نه دولت روز عرض

من ندیدم جز شقاوت در لام ** گر تو دیدستی رسان از من سلام 1255

هم‌چو جان باشد شه و صاحب چو عقل ** عقل فاسد روح را آرد بنقل