تا که من باشم وجود من بود ** مسجداقصی مخلخل کی شود

پس که هدم مسجد ما بی‌گمان ** نبود الا بعد مرگ ما بدان

مسجدست آن دل که جسمش ساجدست ** یار بد خروب هر جا مسجدست

یار بد چون رست در تو مهر او ** هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

برکن از بیخش که گر سر بر زند ** مر ترا و مسجدت را بر کند 1385

عاشقا خروب تو آمد کژی ** هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی

خویش مجرم دان و مجرم گو مترس ** تا ندزدد از تو آن استاد درس

چون بگویی جاهلم تعلیم ده ** این چنین انصاف از ناموس به

از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390