نه نجومست و نه رملست و نه خواب ** وحی حق والله اعلم بالصواب

از پی روپوش عامه در بیان ** وحی دل گویند آن را صوفیان

وحی دل گیرش که منظرگاه اوست ** چون خطا باشد چو دل آگاه اوست

مومنا ینظر به نور الله شدی ** از خطا و سهو آمن آمدی 1855

نقصان اجرای جان و دل صوفی از طعام الله

صوفیی از فقر چون در غم شود ** عین فقرش دایه و مطعم شود

زانک جنت از مکاره رسته است ** رحم قسم عاجزی اشکسته است

آنک سرها بشکند او از علو ** رحم حق و خلق ناید سوی او

این سخن آخر ندارد وان جوان ** از کمی اجرای نان شد ناتوان

شاد آن صوفی که رزقش کم شود ** آن شبه‌ش در گردد و اویم شود 1860

زان جرای خاص هر که آگاه شد ** او سزای قرب و اجری‌گاه شد