یک جوانی را گزید او از هذیل ** میر لشکر کردش و سالار خیل

اصل لشکر بی‌گمان سرور بود ** قوم بی‌سرور تن بی‌سر بود

این همه که مرده و پژمرده‌ای ** زان بود که ترک سرور کرده‌ای 1995

از کسل وز بخل وز ما و منی ** می‌کشی سر خویش را سر می‌کنی

هم‌چو استوری که بگریزد ز بار ** او سر خود گیرد اندر کوهسار

صاحبش در پی دوان کای خیره سر ** هر طرف گرگیست اندر قصد خر

گر ز چشمم این زمان غایب شوی ** پیشت آید هر طرف گرگ قوی

استخوانت را بخاید چون شکر ** که نبینی زندگانی را دگر 2000

آن مگیر آخر بمانی از علف ** آتش از بی‌هیزمی گردد تلف

هین بمگریز از تصرف کردنم ** وز گرانی بار که جانت منم