آنک او گل عارضست ار نو خطست ** او به مکتب گاه مخبر نوخطست

حرفهای خط او کژمژ بود ** مزمن عقلست اگر تن می‌دود

پای پیر از سرعت ار چه باز ماند ** یافت عقل او دو پر بر اوج راند

گر مثل خواهی به جعفر در نگر ** داد حق بر جای دست و پاش پر

بگذر از زر کین سخت شد محتجب ** هم‌چو سیماب این دلم شد مضطرب 2060

ز اندرونم صدخموش خوش‌نفس ** دست بر لب می‌زند یعنی که بس

خامشی بحرست و گفتن هم‌چو جو ** بحر می‌جوید ترا جو را مجو

از اشارتهای دریا سر متاب ** ختم کن والله اعلم بالصواب

هم‌چنین پیوسته کرد آن بی‌ادب ** پیش پیغامبر سخن زان سرد لب

دست می‌دادش سخن او بی‌خبر ** که خبر هرزه بود پیش نظر 2065