باز ستر و پاکی و زهد و صلاح ** او ز ما به داند اندر انتصاح

به ز ما می‌داند او احوال ستر ** وز پس و پیش و سر و دنبال ستر

ظاهرا او بی‌جهاز و خادمست ** وز صلاح و ستر او خود عالمست

شرح مستوری ز بابا شرط نیست ** چون برو پیدا چو روز روشنیست 210

این حکایت را بدان گفتم که تا ** لاف کم بافی چو رسوا شد خطا

مر ترا ای هم به دعوی مستزاد ** این بدستت اجتهاد و اعتقاد

چون زن صوفی تو خاین بوده‌ای ** دام مکر اندر دغا بگشوده‌ای

که ز هر ناشسته رویی کپ زنی ** شرم داری وز خدای خویش نی

غرض از سمیع و بصیر گفتن خدا را

از پی آن گفت حق خود را بصیر ** که بود دید ویت هر دم نذیر 215

از پی آن گفت حق خود را سمیع ** تا ببندی لب ز گفتار شنیع