کین زمین را از چه ویران می‌کنی ** می‌شکافی و پریشان می‌کنی

گفت ای ابله برو و بر من مران ** تو عمارت از خرابی باز دان

کی شود گلزار و گندم‌زار این ** تا نگردد زشت و ویران این زمین

کی شود بستان و کشت و برگ و بر ** تا نگردد نظم او زیر و زبر 2345

تا بنشکافی به نشتر ریش چغز ** کی شود نیکو و کی گردید نغز

تا نشوید خلطهاات از دوا ** کی رود شورش کجا آید شفا

پاره پاره کرده درزی جامه را ** کس زند آن درزی علامه را

که چرا این اطلس بگزیده را ** بردریدی چه کنم بدریده را

هر بنای کهنه که آبادان کنند ** نه که اول کهنه را ویران کنند 2350

هم‌چنین نجار و حداد و قصاب ** هستشان پیش از عمارتها خراب