آن یکی کف بر دل او می براند ** وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند

او نمی‌دانست کاندر مرتعه ** از گلاب آمد ورا آن واقعه

آن یکی دستش همی‌مالید و سر ** وآن دگر کهگل همی آورد تر

آن بخور عود و شکر زد به هم ** وآن دگر از پوششش می‌کرد کم

وآن دگر نبضش که تا چون می‌جهد ** وان دگر بوی از دهانش می‌ستد 265

تا که می خوردست و یا بنگ و حشیش ** خلق درماندند اندر بیهشیش

پس خبر بردند خویشان را شتاب ** که فلان افتاده است آن‌جا خراب

کس نمی داند که چون مصروع گشت ** یا چه شد کو را فتاد از بام طشت

یک برادر داشت آن دباغ زفت ** گربز و دانا بیامد زود تفت

اندکی سرگین سگ در آستین ** خلق را بشکافت و آمد با حنین 270