چونک تتماجش دهد او کم خورد ** خشم گیرد مهرها را بر درد

که چنین تتماج پختم بهر تو ** تو تکبر می‌نمایی و عتو

تو سزایی در همان رنج و بلا ** نعمت و اقبال کی سازد ترا

آن تتماجش دهد کین را بگیر ** گر نمی‌خواهی که نوشی زان فطیر 2635

آب تتماجش نگیرد طبع باز ** زال بترنجد شود خشمش دراز

از غضب شربای سوزان بر سرش ** زن فرو ریزد شود کل مغفرش

اشک از آن چشمش فرو ریزد ز سوز ** یاد آرد لطف شاه دل‌فروز

زان دو چشم نازنین با دلال ** که ز چهره‌ی شاد دارد صد کمال

چشم مازاغش شده پر زخم زاغ ** چشم نیک از چشم بد با درد و داغ 2640

چشم دریا بسطتی کز بسط او ** هر دو عالم می‌نماید تار مو