هم‌چو عارف کن تن ناقص چراغ ** شمع دل افروخت از بهر فراغ

هم‌چو عارف کن تن ناقص چراغ ** شمع دل افروخت از بهر فراغ 3110

تا که روزی کین بمیرد ناگهان ** پیش چشم خود نهد او شمع جان

او نکرد این فهم پس داد از غرر ** شمع فانی را بفانیی دگر

عروس آوردن پادشاه فرزند خود را از خوف انقطاع نسل

پس عروسی خواست باید بهر او ** تا نماید زین تزوج نسل رو

گر رود سوی فنا این باز باز ** فرخ او گردد ز بعد باز باز

صورت او باز گر زینجا رود ** معنی او در ولد باقی بود 3115

بهر این فرمود آن شاه نبیه ** مصطفی که الولد سر ابیه

بهر این معنی همه خلق از شغف ** می‌بیاموزند طفلان را حرف

تا بماند آن معانی در جهان ** چون شود آن قالب ایشان نهان

حق به حکمت حرصشان دادست جد ** بهر رشد هر صغیر مستعد