تو ز شح و بخل خواهی وز دها ** تا ببندی پور ما را بر گدا

تو ز شح و بخل خواهی وز دها ** تا ببندی پور ما را بر گدا 3130

گفت صالح را گدا گفتن خطاست ** کو غنی القلب از داد خداست

در قناعت می‌گریزد از تقی ** نه از لیمی و کسل هم‌چون گدا

قلتی کان از قناعت وز تقاست ** آن ز فقر و قلت دونان جداست

حبه‌ای آن گر بیابد سر نهد ** وین ز گنج زر به همت می‌جهد

شه که او از حرص قصد هر حرام ** می‌کند او را گدا گوید همام 3135

گفت کو شهر و قلاع او را جهاز ** یا نثار گوهر و دینار ریز

گفت رو هر که غم دین برگزید ** باقی غمها خدا از وی برید

غالب آمد شاه و دادش دختری ** از نژاد صالحی خوش جوهری

در ملاحت خود نظیر خود نداشت ** چهره‌اش تابان‌تر از خورشید چاشت