سبزه‌ی جان‌بخش که آن را سامری ** کرد در گوساله تا شد گوهری

جان گرفت و بانگ زد زان سبزه او ** آنچنان بانگی که شد فتنه‌ی عدو

گر امین آیید سوی اهل راز ** وا رهید از سر کله مانند باز 3335

سر کلاه چشم‌بند گوش‌بند ** که ازو بازست مسکین و نژند

زان کله مر چشم بازان را سدست ** که همه میلش سوی جنس خودست

چون برید از جنس با شه گشت یار ** بر گشاید چشم او را بازدار

راند دیوان را حق از مرصاد خویش ** عقل جزوی را ز استبداد خویش

که سری کم کن نه‌ای تو مستبد ** بلک شاگرد دلی و مستعد 3340

رو بر دل رو که تو جزو دلی ** هین که بنده‌ی پادشاه عادلی

بندگی او به از سلطانیست ** که انا خیر دم شیطانیست