تا منافق از حریصی بامداد ** سوی بازار آید از بیم کساد

بندگی ناکرده و ناشسته روی ** لقمه‌ی دوزخ بگشته لقمه‌جوی

آکل و ماکول آمد جان عام ** هم‌چو آن بره‌ی چرنده از حطام 3605

می‌چرد آن بره و قصاب شاد ** کو برای ما چرد برگ مراد

کار دوزخ می‌کنی در خوردنی ** بهر او خود را تو فربه می‌کنی

کار خود کن روزی حکمت بچر ** تا شود فربه دل با کر و فر

خوردن تن مانع این خوردنست ** جان چو بازرگان و تن چون ره‌زنست

شمع تاجر آنگهست افروخته ** که بود ره‌زن چو هیزم سوخته 3610

که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش ** خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

دانک هر شهوت چو خمرست و چو بنگ ** پرده‌ی هوشست وعاقل زوست دنگ