کار دوزخ می‌کنی در خوردنی ** بهر او خود را تو فربه می‌کنی

کار خود کن روزی حکمت بچر ** تا شود فربه دل با کر و فر

خوردن تن مانع این خوردنست ** جان چو بازرگان و تن چون ره‌زنست

شمع تاجر آنگهست افروخته ** که بود ره‌زن چو هیزم سوخته 3610

که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش ** خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

دانک هر شهوت چو خمرست و چو بنگ ** پرده‌ی هوشست وعاقل زوست دنگ

خمر تنها نیست سرمستی هوش ** هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش

آن بلیس از خمر خوردن دور بود ** مست بود او از تکبر وز جحود

مست آن باشد که آن بیند که نیست ** زر نماید آنچ مس و آهنیست 3615

این سخن پایان ندارد موسیا ** لب بجنبان تا برون روژد گیا