هم‌چنین اقلیم تا اقلیم رفت ** تا شد اکنون عاقل و دانا و زفت

عقلهای اولینش یاد نیست ** هم ازین عقلش تحول کردنیست

تا رهد زین عقل پر حرص و طلب ** صد هزاران عقل بیند بوالعجب

گر چو خفته گشت و شد ناسی ز پیش ** کی گذارندش در آن نسیان خویش 3650

باز از آن خوابش به بیداری کشند ** که کند بر حالت خود ریش‌خند

که چه غم بود آنک می‌خوردم به خواب ** چون فراموشم شد احوال صواب

چون ندانستم که آن غم و اعتلال ** فعل خوابست و فریبست و خیال

هم‌چنان دنیا که حلم نایمست ** خفته پندارد که این خود دایمست

تا بر آید ناگهان صبح اجل ** وا رهد از ظلمت ظن و دغل 3655

خنده‌اش گیرد از آن غمهای خویش ** چون ببیند مستقر و جای خویش